Dus dit is mijn moeder ....

Vandaag hield ik het niet droog.
Op de kale bank zit een vrouw met een deken over haar hoofd, alleen haar ogen zijn zichtbaar. Naast haar een vrouw met haar kaken stijf op elkaar en aan de overkant een vrouw die voor zich uitstaart.
Hoofdzuster Mary Esther had me gevraagd om even langs te komen. Ze nodigt me uit om erbij te komen zitten en daar zit ik dan naast de dame met de deken.
Het is ongemakkelijk stil; ik kijk van de één naar de ander; niemand reageert.

In de gang zie ik de 4 jarige Timothy lopen, in zijn ééntje en ik hoor zijn vriendjes iets onverstaanbaars roepen. De verzorgers staan op een kluitje te roezemoesen. Wat is hier gaande …?
De secretaris Aloys zwaait met papieren en als de vrouw met de stijve kaken het formulier ondertekent, maakt hij een foto. Timothy jammert op de achtergrond.
Zr. Mary Esther spreekt de starende vrouw opnieuw aan: sinds afgelopen maand is zij weduwe. Aan de overkant zitten haar beide dochters, één van hen is de moeder van Timothy. Om onduistere reden heeft zij vlak na de geboorte afstand van hem gedaan door hem te dumpen in een bos. Het jochie was HIV besmet en werd afgeleverd in het weeshuis. De moeder onvindbaar tot zij alsnog aangehouden werd en het gevang in moest. Afgelopen week is zij vrij gekomen, en één van de verzorgers heeft haar via vele omzwervingen gevonden. De vrouw is inmiddels hertrouwd met een man van een andere stam en is zichtbaar zwanger. Hoe zoiets kan is mij een raadsel.
Het blijkt dat de vrouw na haar vrijlating verplicht is om alsnog het kind te accepteren, op straffe van opnieuw een gevangenschap. Haar huidige echtgenoot zou niets van het kind weten, en de vraag is of hij het kind zal accepteren. De vrouw beweert van niet. In dat geval is het de gewoonte dat het stamhoofd van de gemeenschap waarin de vrouw is opgenomen, zijn toestemming geeft. Toestemming om het kind in de gemeenschap toe te laten en op te nemen. Een verre van ideale situatie.
De verzorgers staan nog steeds op een kluitje bij elkaar. “ik zou haar wel iets kunnen DOEN … zegt een van hen met flikkerende ogen ….
Alsof je naar een film zit te kijken.

Inmiddels zijn de officiële papieren getekend en wordt Timothy opgehaald. Het kinderkoor roept nu heel helder ‘goodbye Timothy’ Het huilen staat hem nader dan het lachen; als hij met wat hulp zachtjes in de richting zijn moeder wordt geduwd, zet hij het op een gillen.
Hartverscheurend; de moeder verroert geen vin. Evenals zijn oma en tante zit zij er roerloos bij. Het gekrijs van het manneke gaat iedereen door merg en been. De verzorgers worden nog onrustiger; de moeder staat op; pakt Timothy op, zet hem in haar zij. Het gekrijs houdt onverminderd aan. Niemand doet wat. Iedereen wacht af.
Op het grasveldje staat een 4WD: van de bezoekers. Zr. Mary Esther pakt inmiddels het manneke van zijn moeder over. Hij is direct stil. Toch is het de bedoeling dat hij meegaat; één van de verzorgers neemt hem over en brengt hem met veel tegenspartelingen naar de 4WD. Op de voet gevolgd door zijn nog steeds zwijgzame familie. Het gekrijs houdt aan, ook als iedereen zit en de auto in beweging komt …
De verzorgers zwijgen, de hoofdzuster ook. Als ik iets tegen haar zeggen wil, draait ze zich om en loopt met gebogen rug weg terwijl ze mompelt dat dit werk, dit werk toch wel heel zwaar is. Ik houd het niet droog.



Vandaag hield ik het niet droog.
Op de kale bank zit een vrouw met een deken over haar hoofd, alleen haar ogen zijn zichtbaar. Naast haar een vrouw met haar kaken stijf op elkaar en aan de overkant een vrouw die voor zich uitstaart.
Hoofdzuster Mary Esther had me gevraagd om even langs te komen. Ze nodigt me uit om erbij te komen zitten en daar zit ik dan naast de dame met de deken.
Het is ongemakkelijk stil; ik kijk van de één naar de ander; niemand reageert.

In de gang zie ik de 4 jarige Timothy lopen, in zijn ééntje en ik hoor zijn vriendjes iets onverstaanbaars roepen. De verzorgers staan op een kluitje te roezemoesen. Wat is hier gaande …?
De secretaris Aloys zwaait met papieren en als de vrouw met de stijve kaken het formulier ondertekent, maakt hij een foto. Timothy jammert op de achtergrond.
Zr. Mary Esther spreekt de starende vrouw opnieuw aan: sinds afgelopen maand is zij weduwe. Aan de overkant zitten haar beide dochters, één van hen is de moeder van Timothy. Om onduistere reden heeft zij vlak na de geboorte afstand van hem gedaan door hem te dumpen in een bos. Het jochie was HIV besmet en werd afgeleverd in het weeshuis. De moeder onvindbaar tot zij alsnog aangehouden werd en het gevang in moest. Afgelopen week is zij vrij gekomen, en één van de verzorgers heeft haar via vele omzwervingen gevonden. De vrouw is inmiddels hertrouwd met een man van een andere stam en is zichtbaar zwanger. Hoe zoiets kan is mij een raadsel.
Het blijkt dat de vrouw na haar vrijlating verplicht is om alsnog het kind te accepteren, op straffe van opnieuw een gevangenschap. Haar huidige echtgenoot zou niets van het kind weten, en de vraag is of hij het kind zal accepteren. De vrouw beweert van niet. In dat geval is het de gewoonte dat het stamhoofd van de gemeenschap waarin de vrouw is opgenomen, zijn toestemming geeft. Toestemming om het kind in de gemeenschap toe te laten en op te nemen. Een verre van ideale situatie.
De verzorgers staan nog steeds op een kluitje bij elkaar. “ik zou haar wel iets kunnen DOEN … zegt een van hen met flikkerende ogen ….
Alsof je naar een film zit te kijken.

Inmiddels zijn de officiële papieren getekend en wordt Timothy opgehaald. Het kinderkoor roept nu heel helder ‘goodbye Timothy’ Het huilen staat hem nader dan het lachen; als hij met wat hulp zachtjes in de richting zijn moeder wordt geduwd, zet hij het op een gillen.
Hartverscheurend; de moeder verroert geen vin. Evenals zijn oma en tante zit zij er roerloos bij. Het gekrijs van het manneke gaat iedereen door merg en been. De verzorgers worden nog onrustiger; de moeder staat op; pakt Timothy op, zet hem in haar zij. Het gekrijs houdt onverminderd aan. Niemand doet wat. Iedereen wacht af.
Op het grasveldje staat een 4WD: van de bezoekers. Zr. Mary Esther pakt inmiddels het manneke van zijn moeder over. Hij is direct stil. Toch is het de bedoeling dat hij meegaat; één van de verzorgers neemt hem over en brengt hem met veel tegenspartelingen naar de 4WD. Op de voet gevolgd door zijn nog steeds zwijgzame familie. Het gekrijs houdt aan, ook als iedereen zit en de auto in beweging komt …
De verzorgers zwijgen, de hoofdzuster ook. Als ik iets tegen haar zeggen wil, draait ze zich om en loopt met gebogen rug weg terwijl ze mompelt dat dit werk, dit werk toch wel heel zwaar is. Ik houd het niet droog.