wilde dieren en chaotische ziekenhuistaferelen
Door: helma nijssen
18 November 2012 | Kenia, Kisumu
Samen met het hoofd van de verpleging een rondleiding over de afdelingen. Overal patiënten! Als we op 'chirurgie' belanden kijken we onze ogen uit: op de brandwonden afdeling zit een vrouw die aan voor- en achterzijde ernstige brandwonden heeft: een kokende bak water over zich heen gekregen van de meid, met wie ze onenigheid had. Zitten is de enige houding die haalbaar is voor haar. Naakt tussen de andere patiënten: geen greintje privacy. In Nederland zou ze afgezonderd liggen, hier zit ze midden tussen andere brandwonden-slachtoffers: een kleintje van een jaar, een jonge vrouw van rond de 30 ... verhalen: te erg voor woorden. Hun verzorging nog erger: het lijkt eerder op hopen dat ze niet overlijden dan een adequate behandeling. Bezoek en familie krioelt er tussendoor.
Op de kraamafdeling is het niet veel anders, ge hoort geen kick, de vrouwen lopen krom van de baringsweeên van bed naar stoel. Geen ruggeprik, geen verpleegkundige te zien. That's all in de bevallingsgame ... lijken ze hier te zeggen. Als je eenmaal ontsluiting hebt, mag je naar een volgende ruimte, daar liggen de vrouwen die bijna zo ver zijn. Ze zijn alleen, geen arts, noch een verpleegkundige, ja af en toe komt er iemand kijken en die dirigeert de vrouw naar een volgende bed. Ook daar ligt ze alleen, tot het kind echt aanstalte maakt om te komen. Vooral geen corps van deskundigen om haar heen. Geen apparatuur die klaar staat .... Alleen een gordijn die een schijn-privacy biedt. Achter een ander gordijn ligt een vrouw met de nageboorte aan haar voeteneinde. Er zit een verpleegkundige bij. De vrouw heeft zojuist het leven geschonken aan een gezonde jongen. De vrouw wordt nu verder geholpen door een verpleegkundige. Het kindje ligt verderop, wordt gewassen en in een bedje gelegd. Met open gordijnen krijgen wij voorlichting over de procedure.
Op de kinderafdeling is het een drukte van belang. Moeders die hun kinderen wiegen, te eten geven .... met grote holle ogen van vermoeidheid. Heb je geen geld, krijg je geen behandeling. Voor een aantal kinderen betekent dat de dood. Het is zichtbaar welke kinderen het niet gaan halen. Met een paar honderd euro zou elk kind op deze afdeling een behandeling kunnen krijgen. Maar dat geld is er eenvoudigweg niet.....
In de hoek ligt een sterk uitgedroogd kind. Het ademt zwaar. Hoe lang nog denk ik ....
Het is goed om even afstand te kunnen nemen. Een week even niets dan een overweldigende natuur, met prachtige beesten. Kuddes olifanten, met van die dartele jonkies ertussen. Een pasgeboren giraf, een trek van de wildebeesten ... Burgers Bush is er niets bij. Het is relaxed om al het moois over me heen te laten komen. De wind door mijn haren en hoofd te laten gaan..... Ook dit is Kenya, wat een land ...
Op de kraamafdeling is het niet veel anders, ge hoort geen kick, de vrouwen lopen krom van de baringsweeên van bed naar stoel. Geen ruggeprik, geen verpleegkundige te zien. That's all in de bevallingsgame ... lijken ze hier te zeggen. Als je eenmaal ontsluiting hebt, mag je naar een volgende ruimte, daar liggen de vrouwen die bijna zo ver zijn. Ze zijn alleen, geen arts, noch een verpleegkundige, ja af en toe komt er iemand kijken en die dirigeert de vrouw naar een volgende bed. Ook daar ligt ze alleen, tot het kind echt aanstalte maakt om te komen. Vooral geen corps van deskundigen om haar heen. Geen apparatuur die klaar staat .... Alleen een gordijn die een schijn-privacy biedt. Achter een ander gordijn ligt een vrouw met de nageboorte aan haar voeteneinde. Er zit een verpleegkundige bij. De vrouw heeft zojuist het leven geschonken aan een gezonde jongen. De vrouw wordt nu verder geholpen door een verpleegkundige. Het kindje ligt verderop, wordt gewassen en in een bedje gelegd. Met open gordijnen krijgen wij voorlichting over de procedure.
Op de kinderafdeling is het een drukte van belang. Moeders die hun kinderen wiegen, te eten geven .... met grote holle ogen van vermoeidheid. Heb je geen geld, krijg je geen behandeling. Voor een aantal kinderen betekent dat de dood. Het is zichtbaar welke kinderen het niet gaan halen. Met een paar honderd euro zou elk kind op deze afdeling een behandeling kunnen krijgen. Maar dat geld is er eenvoudigweg niet.....
In de hoek ligt een sterk uitgedroogd kind. Het ademt zwaar. Hoe lang nog denk ik ....
Het is goed om even afstand te kunnen nemen. Een week even niets dan een overweldigende natuur, met prachtige beesten. Kuddes olifanten, met van die dartele jonkies ertussen. Een pasgeboren giraf, een trek van de wildebeesten ... Burgers Bush is er niets bij. Het is relaxed om al het moois over me heen te laten komen. De wind door mijn haren en hoofd te laten gaan..... Ook dit is Kenya, wat een land ...
-
18 November 2012 - 08:40
Carla Nijssen:
Lief zusje, geniet maar lekker van de natuur. Laad de batterijen maar even op dan kun je er straks weer tegenaan. Kus, Carla -
18 November 2012 - 22:19
Marga:
Ben alleen maar stil wanneer ik dit lees. -
18 November 2012 - 22:19
Marga:
Ben alleen maar stil wanneer ik dit lees. -
19 November 2012 - 13:35
Marjon:
Ha lieve helma,
Tja, het zal nooit wennen, het mag ook niet wennen, al die contrasten en tegenstellingen in dat mooie Kenia.... je doet je best en geeft met je gulle lach wat blijdschap aan de mensen. Liefs marjon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
