kleine bandietjes

Achter de Masai Markt ligt een opvangcentrum voor jeugdige delinquenten: het Kisumu Children’s Remand Home. Voor kinderen tussen 10 en 17 jaar, met name straatkinderen, straatschoffies kun je beter zeggen. Met van die snoetjes om verliefd op de worden. Vooral de allerkleinsten. Sommigen hebben al een heel verleden achter zich. Een enkeling heeft een moord op zijn geweten, de meesten zijn zakkenrollers, of hebben een roofpartijtje achter de rug.
Allemaal een trieste achtergrond. Beide ouders overleden, een vader die hen verstoten heeft, een moeder die moeite heeft om het hoofd boven water te houden.

In het huis worden ze waardig opgevangen. Via het gerecht zijn de meesten hier terecht gekomen. Het is dan ook een centrum volledig door de overheid gerund en gefinancierd. Het is er armoedig. De matrasje op de bedden kun je nauwelijks een matras noemen: je kijkt er bijkans doorheen. Geen bed-netten. Tandenborstels versleten, en tandpasta is uit den boze. De uniformen vertonen gaten, winkelhaken en op de naden zitten scheuren. Als een meisje borsten ontwikkelt, zie je dat ze hun ritsje niet meer dicht kunnen krijgen en staat hun jurk aan de achterkant open.
Bij de jongens is het al niet veel beter, nergens een blouse waar geen scheur in zit. De meesten lopen op blote voeten.

Als we aankomen liggen de meiden op een matras in de schaduw. Ze liggen maar wat te liggen, giechelen en komen nieuwsgierig aanlopen. De jongens lopen wat te ravotten. Een begeleider zit op een stoel in de schaduw van de enige boom op het terrein. Hij ziet toe op de jongelui: of er geen ‘geintjes’ onderling worden uitgehaald.
We krijgen de indruk dat de boel ordelijk georganiseerd is en Rose, de deputee legt ons uit hoe de kinderen begeleid worden naar terugkeer in de maatschappij. Ze achterhalen de achtergronden van de kinderen en vandaaruit wordt een counseling-programma opgezet. De meeste kinderen zitten er voor een licht vergrijp. In dat geval blijven ze 2 tot 3 maanden. Voor de ‘echte’ boefjes kan het wel 3 jaar duren voor ze klaar zijn met hun rehabilitatie-programma. Recidieven komen bijna niet voor volgens Rose.

We hebben nagellak en tandpasta meegebracht voor de meiden. Een meisje blijft toch altijd een vrouw in de dop die er graag mooi uit wil zien. Zo ook met deze meiden, zo’n 20 in aantal. Ze kiezen zelf hun kleur uit en de studenten beginnen met plezier te lakken. Je ziet dat het ijs van beide kanten breekt. Er wordt gezellig gekwebbeld en later wordt er zelfs gezongen. Als alle nagels rood en roze gelakt zijn willen de meiden zelf aan de slag en worden de tenen van de studenten onder handen genomen. Wat een plezier.

Bij de jongens gaat het er veel stoerder aan toe. De oudste jongens zijn al echte kerels met de baard in de keel. Ook bij hen kun je je niet voorstellen dat ze in staat zijn tot ernstige vergrijpen. De knullen zingen en dansen, het zijn al echte macho’s en als de meiden erbij komen wordt er gesjanst. Hoe de leiding daar de hand in heeft is de vraag. Ook voor de knullen hadden we een verrassing: een leren voetbal. Je kunt je niet voorstellen hoe er gejuicht werd toen deze tevoorschijn kwam uit de plastic tas. Wat een gejoel en geklap. Meteen voetballen, of toch eerst handballen. De oudsten weten er wel raad mee, de jongsten kijken wat toe. Geldt ook hier het recht van de sterksten?