het 'children's home' in Rangala

Het Rangala childrens home

Op anderhalf uur reizen vanaf Kisumu ligt het dorp Rangala. Een paar huizen aan de grote weg en via een zandpad loop je naar het dorp. Er staan wat schamele woningen, een enkele rietgedekte hut, en tussen de huizen door een kraampje: een veel te mooie benaming voor een paar palen, wat plankjes en afgedekt met bananenbladeren. De gemeenschap leeft veelal van de landbouw. Het is regentijd; deze duurt nog tot december en dat betekent bijna dagelijks een ongekende tropische bui.
Goed voor de groei van alle gewassen en de tuin van het weeshuis ligt er prachtig bij; de mais groeit met de dag.

In het huis wonen 50 kinderen van enkele weken tot iets ouder dan 4 jaar.
Het jongste kindje, Joseph, is vorige week binnengebracht: hij werd geboren uit incest; de moeder stond het kindje onmiddellijk af. Daags erna kwam Joy gevonden op de markt, de moeder spoorloos. Juliët, de helft van een tweeling, met HIV besmet, zusje overleed al, deze kleine meid lijkt het te redden.
Zo heeft elk kind een eigen verhaal. Veel van de kinderen zijn niet eens wees, maar door (één van) hun ouders verstoten. Schrijnende voorbeelden: moeder overlijdt tijdens de geboorte en vader vindt snel daarna een nieuwe vrouw die het kind weigert op te nemen. De vader kiest in dat geval voor zijn nieuwe liefde; het kind wordt weggegeven aan het weeshuis. Als westerling heb ik daar enorme moeite mee.
Het kind is er voor de ouders, is de oudedagsvoorziening …
Minstens een kwart van de kinderen is HIV besmet. Een aantal is gehandicapt, en dan heb je helemaal geen leven. Joseph bijvoorbeeld is zwaar spastisch! Hij gaat van zijn bedje in een stoel naar zijn bedje … en blijft daar grotendeels liggen. De verzorgers hebben geen tijd om extra aandacht aan hem te besteden. Zo heeft Margreet Ros, een kinderfystiotherapeut, deze week oefeningen met hem gedaan. En dan zie je enige verbetering in zijn lig- en zitmogelijkheden. Vandaag ligt hij in een hangmatje, gemaakt van een badhandoek. Hij lijkt tevreden.

De begeleiders hebben nauwelijks tijd om iets extra’s te doen. Hun dagen zijn méér dan gevuld met routine activiteiten, mondjes vullen en verschonen. 50 kleine marmotjes, elke dag weer. Ze zijn heel lief, en tegelijk heeft elk kind een eigen gebruiksaanwijzing. Niet altijd makkelijk leesbaar, waardoor er af en toe behoorlijk gekrijst wordt.

Op de babyafdeling liggen 7 kleine smurfjes: 3 tot 4 in één wiegje. Je kunt er geen kant op want alles staat dicht op elkaar. En daar tussenin staat een emmer waar het kleine grut in gewassen wordt. Geen commode, of tafel, maar je eigen schoot. 3 van de 7 hebben HIV/Aids en dat betekent de grootst mogelijke zorgvuldigheid rondom hygiëne. Zo stopte afgelopen week een van de stagiares een pink in de mond van één van de allerjongsten. Een vrij normaal gebaar binnen onze cultuur: kindje stil en sabbelt lekker …. In Kenia staat dit gebaar ongeveer gelijk aan het oplopen van een ziekte. Zo leren we elke dag bij.

De verzorgers lopen allemaal in een KLM-blauwe schort tot halvewege hun kuiten. Met schoenen eronder die het midden houden tussen slippers en gympen. Altijd kapot. Hun haren mooi gevlochten want ze zijn ijdel. Toen we deze week een zak met kleding tevoorschijn toverden waren ze er als de kippen bij. De mannen met jaloerse blik op enige afstand. Eén van de bewakers is nu eigenaar van een zalmroze broek. Een sexy shirtje is bij een jonge vrouw terecht gekomen. Glunderende gezichten. Ik gun het de dames: ze zijn dagelijks zo druk en dat tegen een inkomen van rond de € 200,00/maand.

De dagindeling is identiek aan de vorige en de volgende dag: eerst pap, dan verschonen en vervolgens worden de kinderen “gedumpt” in een ruimte waar nauwelijks speelgoed ligt. Tijd voor de verzorgenden om de bedjes te verschonen. Kinderen dienen zichzelf te vermaken. Nu de studenten er zijn kunnen ze met hen spelen, een robbertje stoeien of gewoon tegen haar aan liggen of zitten en een extra kieteltje zien te veroveren. Het is merkbaar dat ze strijden om de aandacht. ieder op zijn eigen manier.

Afgelopen week een dagje meegedraaid. Lekker badderen met 1 tot 2 jarigen. Een badje bestaat uit 2 bekers warm water, aangelengd met koud kraanwater. Normaal gesproken wordt er niet gespat noch lekker gepoedeld, nee, het is productie draaien, er liggen nog 12 kids te wachten: in bedjes met stalen spijlen, een enkeling klimt er op eigen houtje al uit. Vaak zijn de bedjes te kort voor de lengte van het kind. Ook hier: helaas!
Als je ‘s morgens binnenkomt ruikt het doordringend naar P&P. Een verschoning
‘s nachts zit er niet in: geen personeel voor.

De tuin van Rangala’s childrens home staat er in deze regenperiode goed bij. Dat is wat anders met het vee. 7 koeien in een te kleine stal, onvoldoende voer en wat er aan voer ligt is van lage kwaliteit. De nonnen klagen over een lage melkopbrengst. Zo ook met de leg van de kippen: te weinig eieren. Er moet nodig gereorganiseerd worden. Ander management om opbrengsten uit de tuin te kunnen genereren. Nu kost het alleen maar geld. Doel is om uiteindelijk een rijke oogst uit de tuin te generen, van de koeien ruime melk te krijgen en voorzieningen te treffen waardoor de kippen beter leggen. Zo kan het weeshuis self-supporting worden. Daarvoor moet sterk gerenoveerd worden. We zijn inmiddels begonnen met het uitwerken van een plan.

Het is tragisch om als kind hier te moeten wonen, nog tragischer zijn de achtergronden van deze kinderen. Fantastisch wat de studenten hier kunnen betekenen, en anderzijds is het droef dat de kinderen elke 6 weken andere gezichten zien: hoe kunnen ze zich ooit leren hechten …?
Voer voor psychologen!

Adoptie is pas een optie als je je door een complexe molen van papier geworsteld hebt. Je moet minstens 6 maanden in Kenya verblijven EN het kost een smak duiten.
Ik ben van mening dat het opnemen in een gezin in een zo vroeg mogelijk stadium de beste optie is voor zo’n kleintje.
Met een financiële adoptie van € 10,00 per maand is het huis voor één kindje uit de kosten. Iets meer dan de prijs van een bioscoopkaartje….