terug in lwanya / aanvullingen op reizen ....

Terug in Lwanya
Vorige week ben ik 3 dagen terug geweest naar het huis en de werkplekken van mijn rotary doctors bestaan. Dit keer dus met de bus, samen met Margreet, de echtgenote van Hans Knies, the doctor in charge in deze periode. Margreet is kinder fysiotherapeute en heeft 2 nachtjes bij ons geslapen en veel adviezen kunnen geven voor de kinderen van het Babyhome. Met de meest geretardeerde wordt, waarschijnlijk alleen zolang onze meisjes er zijn, dagelijks geoefend. Margreet heeft ook geprobeerd iets van haar gedachten aan het personeel over te brengen tijdens een werklunch. Dat hebben ze nooit, dus werden hun borden meer dan vol geschept met rijst en bonen, terwijl wij Nederlanders slechts muizenhapjes namen, om niet onbeleefd te lijken omdat we het eten niet “koetshuiswaardig” vonden. Tijdens het verhaal van Margreet vielen de meeste ogen dan ook dicht, maar bij de discussie kwam het echte probleem wel boven. Het is er zo druk en er is zoveel te doen dat er eigenlijk geen tijd is om met de kinderen te spelen, laat staan met een idividueel kind te gaan oefenen. Waar we in Nederland gelukkig nog wel gemeenschapsgeld voor over hebben om deze gehandicapte kinderen proberen een iets menswaardiger bestaan te geven en waar we in Ede de Hartenberg hebben om hen levenslang te verzorgen, liggen ze hier de hele dag in hun bed en worden ze af en toe in een stoel gezet om rechtop te zitten; veel spieren en het hoofd staan al in een dwangstand die nu nog wel redresserbaar zijn, maar ws over enkele jaren niet meer.
In Lwanya was het thuis komen, het is zo’n mooie plek en nu in het Keniaanse voorjaar met al die regen is het gras groen en bloeien de planten en bomen. Ook op de markten is meer verscheidenheid te koop aan fruit en groenten.
Dinsdag meteen door Jonathan, onze chauffeur, naar Myafwa gebracht en het nieuwe gebouw bewonderd waar spreekuur gehouden wordt. Niet meer de administratie en apotheek buiten onder een zeil ( zowel tegen de regen als tegen de zon) en een stoffig, niet schoon te houden kamertje waar geen enkele privacy is voor de nurse en het lab ( slechts enkele oude gordijnen dienden als afscheiding), laat staan het hok waar de dokter in geacht werd spreekuur te mogen doen. Met een continue hoofdlamp op om iets te kunnen zien in deze duistere nis. Het nieuwe gebouw is nog niet af, maar wel heel functioneel. We zouden er proberen gordijnen op te hangen, maar een gat in de muur boren bleef niet bij een keurig gaatje voor een plug, maar werd meteen een kogelgat met afgebrokkelde randen. Dus ws volgende week gewoon proberen een spijker in de muur te slaan en daar het lichte gordijn aan op te hangen. Wel jammer dat dit gebouw maar 1 dag in de week alleen door ons gebruikt wordt, er zou zoveel meer mee gedaan kunnen worden en niet alleen voor vaccinaties en familyplanning.
Woensdag ben ik niet meegegaan naar Mulwakari, was daar de week ervoor al met Helma geweest, maar ben lekker in en rond het huis gaan klussen. Er moest nog een tafel gelakt worden en het bed in de kamer die Folkert en ik in maart gecreëerd hebben, kraakte het bed bij elke beweging. Duidelijk hoorbaar door het hele huis, maar met voor 120 cent gekocht schuimrubber tussen de houten lattenbodem en het houten frame kon ik me ‘s avonds rustig omdraaien zonder een geluidje te geven. De vrouw van Amos, onze farmacieman, is dit voorjaar in Matayos gaan wonen (700 meter van ons huis) en zij is een schoonheidssalon begonnen met een kapsalon. Wouter Bosman was dacht ik de eerste man en ik nu de tweede. Ik wilde niet., zoals de meeste Kenianen, bijna glad geschoren worden en vroeg om er niet al te veel af te halen. Na 20 minuten was er eigenlijk niets af. Heet dat bijpunten bij vrouwen? In elk geval was ik 50 cent armer en een avontuur rijker. Daarna met mijn fietsje de omgeving verder verkend en wat opviel was de toename van het aantal winkeltjes, al roept iedereen dat ze geen geld hebben om iets te kopen. Ook in de zijstraatjes stonden nu gebouwtjes en was er allerlei activiteit. ’s Avonds met de doctor en de dentist lekker geborreld en daarna genoten van een vers bereide tilapia uit het Victoria meer, zonder enige grondsmaak. Vooraf de bekende avocado met citroen en suiker en toe een fruitsalade. Absoluut wel “koetshuiswaardig”voor Keniaanse begrippen.
Donderdag naar Mundika- Esikulu, een weerzien met de dispensarie waarvoor Marjon Nahuijsen en ik met ons golftoernooi zoveel geld hadden opgehaald. Het gebouw staat er keurig bij, ook hier is de grond groen en zijn er nauwelijks stenige rotsen te zien door alle bloeiende planten. De in het voorjaar geplante boompjes zijn soms al echte bomen, anderen blijven een nietig plantje dat nog de groeispurt moet gaan krijgen. Er is stroom, maar het water is afgesloten. Hierover schrijf ik een volgende keer, evenals mijn bezoek aan Helma’s Hilton met de kennismaking met Hankees en Helma junior.

Aanvulling op het openbaar vervoer
Vandaag dan voor het eerst zelf met de matatu gereden, en inderdaad er zitten 13 zitplaatasen in en 1 naast de bestuurder. Toen wij instapten waren wij nummer 18 en 19 en toen wij wegreden sprongen er nog 3 op de treeplank om mee te rijden. We hadden op de heenweg al een politie controle gezien en vroegen ons af wat er zou gaan gebeuren. Ja hoor, ruim voor de post wrongen de 3 heren die op de treeplank stonden zich naar binnen en kon zowaar de schuifdeur bijna helemaal dicht. Na de politie zonder problemen gepasseerd te zijn, kwam een scherpe bocht naar rechts en door het gewicht van de achterwerken van de 3 mannen vloog de schuifdeur voor de helft uit zijn rails, slechts 40 cm buiten de auto bewegend. Terwijl de auto flink bleef doorrijden gingen de heren even al half naar buiten hangend van plaats verwisselen en werd de deur weer in zijn rails gezet. En deze reparatie duurde nog geen 2 minuten. Gelukkig zaten we zo klem tussen de andere passagiers dat we met geen mogelijk uit de matatu hadden kunnen vallen.