de dood zorgt voor onoverkomelijke problemen

Vanaag sluiten we onze 1e periode af bij het Rangala Childrens Home.

Ik had nog even gehoopt om de vrouwen van het zeepproject te spreken: wat zijn de resultaten van de afgelopen week met hun zeep, en met hun reusable maandverband. Ondanks mijn afspraak met de leider Angelina is er niemand aanwezig.
Geen telefoontje, geen berichtje via via: niets. Ik wen er nooit aan…

Ik loop nog even bij Pauline, de hoofdonderwijzers van de nursery binnen. De nursery is het op de compound. Ruim 100 kinderen, verdeeld over 3 klassen. Pauline trekt de deur achter zich dicht en vraagt me te gaan zitten. Ze vertelt me over het sterven van haar schoonzus die week. Een bloedtransfusie met een tragische afloop. De vrouw is 36 jaar geworden, laat 4 eigen kinderen en 3 stiefkinderen na. Haar op één na oudste zoon zit aan de overkant op de secondary school. Een getalenteerde jongen volgens Pauline. Vanwege de examens is hij niet op de hoogte gebracht van zijn moeders dood. “te riskant voor zijn schoolresultaten” aldus Pauline. Ze heeft tranen in haar ogen als ze vertelt over de gevolgen voor de kinderen. De vader zal over niet al te lange tijd een nieuwe vrouw vinden. De vrouw zal de kinderen niet accepteren en daardoor worden de kinderen verspreid over familie-leden die zich over hen zullen ontfermen. Een goede opleiding kunnen ze wel vergeten, dat zit er vanwege het hoge schoolgeld, niet meer in.
300 euro per semester voor de middelbare school.
Hun toekomst verknald; moeder was kostwinner; de vader bekommert zich sowieso niet om zijn kinderen.
Pauline vertelt me dat door dit overlijden haar huwelijk uitgesteld moet worden, 8 december was de datum en wij waren allemaal uitgenodigd voor het feest. Het geld moet nu besteed worden aan de begrafenis, die is volgende week zaterdag.
“Only God knows why” zegt ze als we afscheid nemen.

Ik neem ook afscheid van Catherine, die sinds afgelopen week in de convent woont. Ze is uitgestoten door een andere orde, vlak voor ze zou intreden. Een doorlopend conflict met de hoofdnon, volgens haar. Ze zouden haar kleren van haar afgerukt hebben, haar rozenkrans van haar nek. Een schaamteloos verhaal dat ze me snikkend vertelt. Zr. Mary Esther vroeg me eerder deze week of ik eens met haar wilde praten, ik heb alleen maar geluisterd. Ik hoor aan hoe ze zich slachtoffer voelt van de situatie, hoe wanhopig ze is over haar toekomst. Ze kan alleen maar huilen. Ik vertel haar over Victor Frenkl Frank, over keuzes, over invloed en betrokkenheid. Misschien biedt het haar een nieuw inzicht. Tot dusverre is het geloof haar enige houvast …
Ik heb haar weinig te bieden dan mijn geduld, mijn luisterend oor. Ze zou graag willen studeren, het onderwijs in … Daar zijn de resultaten van haar opleiding onvoldoende voor en ze beseft maar al te goed wat dat te betekenen heeft. Terug naar haar ouders kan niet meer. Haar moeder is overleden, haar vader heeft een andere vrouw en bekommert zich niet om haar. Eén van haar broers is aan de drank geraakt, een andere broer heeft 2 vrouwen… Catherine ziet alleen maar donkere wolken.